بایزید و قلاش
به کاری بایزید عالم افروز به صرافان گذر میکرد یک روز
یکی قلاش را در پیش ره دید ز سر تا پای او غرق گنه دید
چنان میزد کسی حدش به غایت که خون میریخت بی حد و نهایت
در آن سختی نمیکرد آه , قلاش که میخندیدو می گفت:((ای کاش
که دایم هم چنینم می زدندی به تیغ آتشینم می زدندی))
چنان زان رند,شیخ دین عجب ماند که در آن جایگه, تا وقت شب ماند
چو آخر حد او آمد به انجام از او پرسید پنهان , پیر بسطام
که:((چندین زخم خورده,خون گرفته تو چون گل مانده,خندان و شکفته!
نه آهی کرده , نه اشکی فشانده ! منم در کار تو , حیران بمانده !
مرا آگاه کن تا سر این , چیست که در محنت,توان خوشخوش چنین زیست؟))
چنین گفت آن زمان , قلاش مهجور که:((بود ای شیخ معشوق من از دور
ستاده بود جایی بر کناره نبودش هیچ کاری جز نظاره
چو من میدیدمش استاده در راه نبودم ان زمان از درد , آگاه
مرا آن لحظه گر صد زخم بودی به چشمم,چشم زخمی کی نمودی
ستاده بهر من , معشوق بر پای چگونه من نباشم پای بر جای ؟))
چو بشنود این سخن , مرد یگانه به چشمم گشت سیل خون , روانه
به دل می گفت ای پیر سیه روز از این قلاش , راه دین بیاموز
همه کار تو در دین باژگونه است ببین تا خود, تو چونی او چگونه است!
تو را زین رند,دین میباید آموخت گر آموزی , چنین می باید آموخت!
بسی باشد در دین, اهل تسلیم
ز کم تر بنده ای , گیرند تعلیم
نظرات شما عزیزان:
تبادل لینک هوشمند 
<-PollName->
